تنهائی های ما
عبور باید کرد و همنورد افقهای دور باید شدتنهائی های ما
عبور باید کرد و همنورد افقهای دور باید شددرباره من
در عشق تو هر حیله که کردم هیچ است
هر خون جگر که بی تو خوردم هیچ است
از درد تـــو هیـــچ روی درمانــــــم نیست
درمان که کنـــد مرا که دردم هیــچ است
ادامه...
جدیدترین یادداشتها
همهنویسندگان
- نسرین 352
بایگانی
- آبان 1395 1
- خرداد 1395 3
- اردیبهشت 1395 1
- فروردین 1395 6
- اسفند 1394 4
- بهمن 1394 2
- دی 1394 4
- آذر 1394 4
- آبان 1394 6
- مهر 1394 11
- شهریور 1394 2
- مرداد 1394 3
- تیر 1394 5
- خرداد 1394 5
- اردیبهشت 1394 8
- فروردین 1394 4
- اسفند 1393 2
- بهمن 1393 7
- دی 1393 3
- آذر 1393 5
- مهر 1393 5
- شهریور 1393 9
- مرداد 1393 6
- تیر 1393 7
- فروردین 1393 6
- اسفند 1392 12
- بهمن 1392 8
- دی 1392 4
- آذر 1392 3
- تیر 1392 2
- اردیبهشت 1392 1
- فروردین 1392 1
- اسفند 1391 1
- شهریور 1391 5
- تیر 1391 2
- خرداد 1391 1
- اردیبهشت 1391 1
- آبان 1390 1
- مهر 1390 1
- شهریور 1390 3
- خرداد 1390 1
- فروردین 1390 2
- بهمن 1389 2
- دی 1389 6
- آذر 1389 1
- آبان 1389 2
- مهر 1389 1
- شهریور 1389 2
- خرداد 1389 2
- اردیبهشت 1389 5
- فروردین 1389 6
- اسفند 1388 2
- بهمن 1388 8
- دی 1388 8
- آذر 1388 6
- آبان 1388 5
- مهر 1388 4
- شهریور 1388 2
- مرداد 1388 6
- تیر 1388 3
- خرداد 1388 4
- اردیبهشت 1388 8
- فروردین 1388 7
- اسفند 1387 3
- بهمن 1387 1
- دی 1387 1
- آذر 1387 4
- آبان 1387 3
- مهر 1387 4
- شهریور 1387 4
- مرداد 1387 1
- خرداد 1387 1
- اردیبهشت 1387 4
- فروردین 1387 5
- اسفند 1386 1
- بهمن 1386 1
- دی 1386 3
- آذر 1386 3
- آبان 1386 3
- مهر 1386 2
- شهریور 1386 1
- مرداد 1386 5
- خرداد 1386 5
- اردیبهشت 1386 5
- فروردین 1386 3
- اسفند 1385 1
- بهمن 1385 2
- دی 1385 5
- آذر 1385 4
- آبان 1385 2
- شهریور 1385 4
- مرداد 1385 3
- تیر 1385 8
- اردیبهشت 1385 2
آمار : 129043 بازدید
Powered by Blogsky
از یک تنها تقدیم به یک تنها :
کفش‌هایم کو،
چه کسی بود صدا زد: سهراب؟
آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ.
مادرم در خواب است.
و منوچهر و پروانه، و شاید همه مردم شهر.
شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه‌ها می‌گذرد
و نسیمی خنک از حاشیه سبز پتو خواب مرا می‌روبد.
بوی هجرت می‌آید:
بالش من پر آواز پر چلچله‌هاست.
صبح خواهد شد
و به این کاسه آب
آسمان هجرت خواهد کرد.
باید امشب بروم.
من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم.
هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود.
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد.
هیچ کسی زاغچه‌یی را سر یک مزرعه جدی نگرفت.
من به اندازه یک ابر دلم می‌گیرد
وقتی از پنجره می‌بینم حوری
- دختر بالغ همسایه -
پای کمیاب‌‌ترین نارون روی زمین
فقه می‌خواند.
چیزهایی هم هست، لحظه‌هایی پر اوج
(مثلا" شاعره‌یی را دیدم
آن‌چنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش
آسمان تخم گذاشت.
و شبی از شب‌ها
مردی از من پرسید
تا طلوع انگور، چند ساعت راه است؟)
باید امشب بروم.
باید امشب چمدانی را
که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد، بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست،
رو به آن وسعت بی‌واژه که همواره مرا می‌خواند.
یک نفر باز صدا زد: سهراب
کفش‌هایم کو؟