تنهائی های ما
عبور باید کرد و همنورد افقهای دور باید شدتنهائی های ما
عبور باید کرد و همنورد افقهای دور باید شددرباره من
در عشق تو هر حیله که کردم هیچ است
هر خون جگر که بی تو خوردم هیچ است
از درد تـــو هیـــچ روی درمانــــــم نیست
درمان که کنـــد مرا که دردم هیــچ است
ادامه...
بزرگ بود...
به نام عشق
به یاد برادرم که ده سال از کوچ و رفتنش میگذره
بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و با تمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
صداش
به شکل حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش
مسیر نبض عناصر را
به ما نشان داد
و دست هاش
هوای صاف سخاوت را ورق زد
و مهربانی را
به سمت ما کوچاند داد
به شکل خلوت خودبود
و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را
برای آینه تفسیر کرد
و او بشیوه ی باران پر از طراوت تکرار بود
و او به سبک درخت
میان عافیت نور منتشر شد
همیشه کودکی باد را صدا می کرد
همیشه رشته ی صحبت را
به چفت آب گره می زد
برای ما ، یک شب
سجود سبز محبت را
چنان صریح ادا کرد
که ما به عاطفه ی سطح خاک دست کشیدیم
و مثل لهجه ی یک سطل آب تازه شدیم
و بارها دیدیم
که با چقدر سبد
برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت
ولی نشد
که روبروی وضوح کبوتران بنشیند
و رفت تا لب هیچ
و پشت حوصله ی نورها دراز کشید
و هیچ فکر نکرد
که ما میان پریشانی تلفظ درها
برای خوردن یک سیب
چقدر تنها ماندیم.
شقایقی
قایق...
به نام عشق
یه روز از همین روزهایی که دور نیست
یه قایق می سازم... بی بادبان ... بی پارو ... بی سرنشین
دلم رو می سپارم به عمق دریای نگاه " تـــــو"
چشم می دوزم به آنسوی آسمانها ... فراتر از افق
به آغوشت چقدر نزدیکم
شقایقی
باده...
هوالعزیز
چیدن کلمات برای عرضه آنچه از تو در ذهن دارم سخت ترین کار دنیای من است
...
هر اندازه از تو را به کام میگیرم سیرابم می کند اما به لحظه ای........
عجیب به کام گرفتن تو مرا تشنه تر میکند به خواستنت, دیدنت, در آغوش کشیدنت ...
این باده در من عطشی می زاید وصف ناشدنی , برای جرعه ای دیگر مرا آواره دشت و صحرا می کند, خانه ام را گم ترین جای دنیا می کند, مرا از تمام مرزهای نادیده عبور می دهد, "تو" را تنها مطلوب همه دنیاهای من می کند...
این باده تنها نیاز "من" است از "تـــو" ....
شقایقی