اول اسفند

هوالعزیز

امروز به میمنت آغاز اسفند تمام درها و پنجره های خونه رو باز کردم, پرده ها رو کنار زدم

به آفتاب تعظیم کردم , بذر گلهایی رو که سال گذشته از گلها هدیه گرفته بودم رو گذاشتم دم دست

برای خودم یک فنجان چای ریختم و روبروی پنجره نشستم.

تمام خونه پر شده از هوای بهار. با اینکه بیست و نه روز دیگه تا اومدن رسمی بهار فاصله هست اما من قدم های نازکش رو بر زمین سرد دلم احساس می کنم. چشم هامو میبندم , نفس می کشم , تو رو آرزو می کنم .

 از بهاری که داره میاد می خوام که تو رو به قلب همه هدیه بده که انصافا هم سنگ تموم میذاره. چشم هامونو صیقل بده تا در این رستاخیز  عشق بتونیم دوباره به دیدارت برسیم.

بهار من... همیشه وقتی زود هنگام کوله بارتو می بندی و منی رو که هنوز تشنه وصال توام با لبخندی میذاری و میری...با دلم پیوند می خوری که میام... زودتر از اون چیزی که فکر کنی دوباره به وصالت میرسی...

با اینکه همیشه و همیشه تشنه بهارم اما میدونم بینهایت خوش قوله... حتما حتما سر قرارش میاد و دوباره منو دیوانه کوچه و خیابون و صحرا می کنه. منو با خودش همسفر لحظه های ناب می کنه.

آه ای بهار من... وفادار ترین دوست من... خانه دل رو آب و جارو می کنم... گلدانهای شمعدانی رو میچنیم بر حاشیه وجودم... تمام کوچه رو پاک و پاکیزه می کنم... می نشینم روبروی در................... چشم براه توام آشنای صمیمی با دلم

شقایقی